وجبـــــــة روحيـــــ(†)ــــــــــة يوميـــــــــة

[Mary Naeem]

القديس يعقوب الصغير وقديس اخر يمجدان الصليب

تم الكشف عن صورة رائعة فى الخورس الأول بكنيسة السريان بالرغم من أن نصف السطح الكلى مفقود فنجد هنا المنظر يمثل شخصين قديسين فى مقابل بعضهم البعض وفى وسطهم نجد صليباً ذهبياً فى غاية الجمال مرصع بالجواهر المقابلة لخلفية زرقاء داكنه محاطه بدوائر تندرج ألوانها ولها إطار أسود اللون ونجوم حمراء والألون تدرج من الأبيض إلى الأحمرومحاطة هى الأخرى بدائرة بيضاء تخرج منها أشعة متدفقة نحو الخارج باللون الأحمر الذى يميل إلى اللون البرتقالى كشكل النار وقد فقد الجانب الأيمن العلوى من الصورة فلم تظهر معالم القديس الأيمن ويبدو إن هذا الإختفاء حدث عند ترميم الكنيسة فى القرن الثالث عشر الميلادى وعلى الرغم من ذلك يظهر بقايا شخص يرتدى ثوب زرقاء وعليها رداء أحمر اللون ولكن الشخص الأيسر يبدو فى غاية الوضوح من حيث الرسم والألوان وأسمائهم مدون فنجد أن الوجه متجه ناحية اليمين فى إتجاه الدائرة المحيطة بالصليب الذهبى ويداه ممدوتدان نحو الصليب فى صلاة وخشوع ورهبة وإعجاب وفرح ويظهر اسم هذا القديس واضحاً جداً ممثلا ًباللغة القبطية هكذا القديس يعقوب أخو الرب ونجد رأسه محاطه بهالة نورانية ويرتدى ثوباً أحمر ورداء أزرق اللون ويده مرفوعة للجهة اليمنى والقديس الآخر غير معروف

[Mary Naeem]

صلاة الترحيم للقمص دانيال المحرقى (الأخ الأكبر)


على روح القس موسى السريانى الأخ الأصغر بدير السريان.

[Mary Naeem]

SHENJTORI I DITES.





Oshënare Makrina. Oshënarët Diosi, Dioklisi, çudibërës. Oshënar Paisi në Kiev.



- Etërit e Sinodit IV Ekumenik -



Sinodi IV Ekumenik mblodhi në Kalqedoni më 451, 630 Etër të ardhur kryesisht nga dioqezat e Lindjes. Në krye të tyre ishte shën Anatoli i Konstandinopojës (3 korrik), të dërguarit e papës së Romës, shën Leontit, Maksimi i Antiokisë dhe shën Juvenali i Jerusalemit (2 korrik). Kjo asamble, më e madhja që Kisha kishte njohur deri më atëherë, u mblodh nga perandorët e perëndishëm Markiani dhe Pulkeria (17 shkurt), që të vendosej paqja dhe uniteti, të cilat ishin cenuar asokohe që me sinodin e rremë të Efesit (449) dhe që të dënohej herezia e Eftiqit.



Pas Sinodit III Ekumenik, partizanët e Shkollës teologjike të Aleksandrisë dhe të Antiokisë nuk kishin arritur në një mendje për formulën e besës për sa i përket bashkimit në Krishtin të dy natyrave, ajo hyjnore dhe njerëzore. Eftiqi, i cili ishte arkimandrit në Konstandinopojë, kishte qenë bashkëpunëtor i shën Kirilit. Në dëshirën e tij për të çrrënjosur çdo gjurmë nestoriane, duke mbështetur argumentet e këtij doktori të madh të besimit, ai thoshte se të dyja natyrat, ajo hyjnore dhe njerëzore, nuk mund të dalloheshin njëra nga tjetra pas Mishërimit, dhe se natyra njerëzore e Krishtit, në një farë mënyre, ishte “përthithur” nga natyra hyjnore. Ndërsa Nestori kishte ndarë të dyja natyrat, Eftiki, që për shkak të krenarisë ishte privuar nga njohja e drejtë e së Vërtetës, e cila është “udha mbretërore” mes dy ekstremeve, ra në herezinë e kundërt dhe fliste për “përzierje” dhe “shkrirje” të të dyja natyrave në një të vetme: natyra hyjnore. Në këtë konceptim, të quajtur monofizizëm strikt , si rrjedhim dilte që Shpëtimtari nuk është vërtet i së njëjtës natyrë me Atin dhe Shpirtin e Shenjtë, ose që nuk u kungua me natyrën tonë njerëzore.



Kur Eftiki i Dhorileos kuptoi te mendimet e Eftikit herezinë që hidhte poshtë tërë misterin e Shpëtimit, u mblodh një sinod në Konstandinopojë, nën drejtimin e shën Flavianit, i cili dënoi arkimandritin (448). Por falë mbështetjes së oborrit, heretiku arriti ta kthente situatën në anën e tij, dhe pas ndërhyrjes së dhunshme të kryepiskopit të Aleksandrisë, Dioskori, gjatë “Hajdutëria e Efesit” (449), ai u shfajësua, dhe shën Flaviani u shkarkua në mënyrë të padrejtë dhe vdiq pak pas keqtrajtimeve që i bënë.



Pas vdekjes së Theodhosit II, i cili kishte mbështetur Eftikin, Markiani dhe Pulkeria u ftuan nga papa shën Leon dhe nga të gjithë orthodhoksët që të ndreqte padrejtësinë dhe të vendoste paqen me anën e një Sinodi Ekumenik. Fillimisht u thirrën në Nikea, në shtator 451, Etërit u transferuan në Kalqedoni, në bazilikën e Shën Efimias (11 korrik). Gjatë gjashtëmbëdhjetë sesionesh, që nga 8 tetori deri në 1 nëntor, ata punuan fillimisht për të dënuar Hajdutërinë e Efesit, të shkarkonin përgjegjësit, Eftikin dhe Dioskorit, dhe për rehabilitimin pas vdekjes së Flavianit; pastaj përsëritën sërish dënimin e Nestorit, i cili ishte dënuar më përpara nga Sinodi i Efesit dhe u përpoqën të rrëzonin monofizizmin e Eftikit. Duke përdorur të njëjtën metodë pajtimi dhe sinteze si ajo e shën Kirilit dhe e Joanit të Antiokisë (433), ata arritën të harmonizonin pikëpamjet respektive të Aleksandrisë, të Antiokisë dhe të Romës, dhe plotësuan veprën e Sinodit të Tretë Ekumenik duke përkufizuar në mënyrë të saktë dogmën e Personit të Krishtit Shpëtimtar (dogmë kristologjike).



Pasi ekzaminuan argumentet e Eftikit, në bazë të Shkrimeve të Shenjta dhe të vendimeve të Sinodeve më të mëparshme, Etërit e shtrinë anatemën mbi këdo që do të shtonte ose të hiqte çfarëdo te të Tri Sinodet Ekumenikë të parë, dhe duke u bazuar në letrën e shën Leonit drejtuar Flavianit , të cilin e përshëndetën si kolonën e Orthodhoksisë, ata hartuan një përkufizim të besës, i cili u lexua solemnisht, në prani të perandorit, gjatë sesionit të gjashtë, më 22 tetor:



“Duke ndjekur Etërit e shenjtë, të gjithë unanimisht rrëfejmë një të vetëm dhe Bir Zotin tonë Jisu Krisht, të njëjtin të përkryer në hyjninë e tij dhe të njëjtin të përsosur në njerishmërinë e tij, të njëjtin Perëndi me të vërtetë dhe njeri me të vërtetë, që ka shpirt të arsyeshëm dhe trup, të bashkësubstancshëm me Atin sipas hyjnisë së tij, dhe i njëjti i bashkësubstacshëm me ne sipas njerishmërisë, i ngjashëm në gjithçka me ne, përveç mëkatit; që lindi prej Atit para shekujve sipas hyjnisë, dhe i njëjti në kohët e fundit, që lindi prej Virgjëreshës Mari, Nëna e Perëndisë, për shpëtimin tonë, sipas njerishmërisë: një i vetëm dhe i njëjti Krisht, Bir, Zot, i Vetëmlindur, i njohur në dy natyra, pa përzierje, pa ndryshim, pa përçarje, pa ndarje , ku dallimi i natyrave nuk u fshirë absolutisht për shkak të bashkimit, por veçantia e çdonjërës u ruajt duke takuar tjetrën në një person unik dhe hipostazë unike: një Krisht i vetëm dhe i njëjtë, i cili u nda, nuk u përça në dy persona, por që është i vetmi dhe i njëjti Zot Jisu Krisht, Biri i Vetëm, Perëndi Fjalë, sikundër profetët e dikurshëm e shpallën, si Jisu Krishti vetë na mësoi dhe ashtu si Simboli i Etërve na e transmetoi.”



Pyetjes së perandorit të gjithë i thirrën: “Të gjithë besojmë kështu. Një besim të vetëm, një gjykim të vetëm. Të gjithë kemi të njëjtat ndjenja. Të gjithë nënshkruam unanimisht. Të gjithë jemi orthodhoksë. Kjo është besa e Etërve. Kjo është besa e Apostujve. Ky besim shpëtoi botën. (...) Perëndia do t’i japë paqen mbretërisë suaj: Markiani, Konstandini i ri! Pulkeria, Elena e re! Ju jeni pishtarët e besës orthodhokse! Jeta juaj është siguria e të gjithëve. Besa juaj është lavdia e Kishave!”



Me këtë përkufizim të besës, unike në thellësinë dhe saktësinë e saj, Etërit e shenjtë, në Personin unik të Fjalës së Perëndisë . Falë besimit të Kalqedonisë, i cili u saktësua më pas nga Etërit si shën Maksim Konfesori dhe shën Joan Damaskinoi, ne, Orthodhoksët, kuptojmë se duke jetuar më Krishtin Perëndi-njeri, vetëm atëherë mund të bashkohemi me Perëndinë, të hyjnizohemi, pa e humbur identitetin tonë të natyrshëm. Bashkimi pa ngatërrim i hyjnisë dhe i njerishmërisë në Krishtin, sipas hipostazës, bëhet bashkim pa ngatërrim i të dyja natyrave, sipas hirit të Shpirtit të Shenjtë, te të krishterët. Qëllimi i Kishës që është Krishti Perëndi-njeri, vazhduar mes nesh deri në fundin e jetëve – është që të na udhëheqë deri në masën e plotësisë së Krishtit (Ef. 4.13), d.m.th. në “hyjnjerëzimin” e plotë. Gjithçka niset dhe kthehet te Personi i Shpëtimtarit, gjithçka atje është “hyjnore-njerëzore”: dogma, m orali, asketizmi dhe lutja, liturgjia, arti i ikonës, muzika. Gjithçka atje është njerëzore, e ndjeshme dhe historike, dhe në të njëjtën kohë plotësisht e hyjnizuar nga energjia e Shpirtit të Shenjtë, në atë mënyrë që vërtet Krishti “jeton” në çdonjërën nga gjymtyrët e Tij dhe në manifestimet e Trupit të tij mistik. Perëndi-njeriu i përkufizuar nga Sinodi i Kalqedonisë është pra për ne të krishterët orthodhoksë, “vlera supreme dhe kriteri i fundit i së vërtetës” , pasi në Të dhe përmes Tij shkojmë te Perëndia dhe birësohemi prej Tij.



Në sesionet e mëpasshëm, Etërit rregulluan çështjet e rregullit dhe të disiplinës kishtare, dhe nxorën me ligj 27 Kanune, të cilave iu shtua edhe një dekret që konfirmonte Kanunin e Tretë të Sinodit të Dytë Ekumenik dhe i jepte fronit të Konstandinopojës – si kryeqytet – rangun e dytë pas Romës dhe juridiksionin patriarkal mbi dioqezat e Azisë, të Pontit dhe të Thrakës, si dhe komunitetet e krishtera jashtë kufijve të Perandorisë.



* * * *



- Oshënare Makrina -



Oshënare Makrina, motra e shën Vasilit të Madh (1 janar) dhe e shën Grigorit të Nisës (10 janar), ishte më e madhja nga 10 fëmijët e kësaj familjeje të shenjtë. Tregohet se, kur ajo lindi (327), një krijesë qiellore iu shfaq tri herë nënës së saj, Emelias, duke e urdhëruar që t’i jepte fëmijës emrin e shën Theklës (24 shtator), martires së parë dhe modelit të virgjëreshave të krishtera. Por vajza mori emrin e gjyshes së saj, Makrina, e cila kishte qenë nxënëse e shën Grigor أ‡udibërësit (17 nëntor) dhe kishte jetuar e fshehur në pyjet e Pontit gjatë persekutimeve të mëdha. E ëma u kujdes për edukimin e saj, jo me gjëra të kota të botës, por me urtësinë e Shkrimeve të Shenjta.



Kur u rrit, bukuria e saj nuk mund të fshihej dhe, në moshën 12-vjeçare, i ati e fejoi me një të ri me emër të mirë, që kishte mbaruar studimet dhe kishte premtuar se do të priste Makrinën derisa të mbushte moshën e duhur për martesë. Por, para martesës, Perëndia e mori të riun dhe kështu Makrina mundi të realizonte dëshirën e saj: të jetonte një jetë në pastërti. Iu ofruan shumë raste për martesë, por ajo e konsideronte veten si vejushë, ndonëse nuk kishte pasur më parë jetë bashkëshortore. Qëndroi me të ëmën dhe ndihmoi në edukimin e vëllezërve dhe motrave më të vogla. Pas vdekjes së të atit (341), u mor me administrimin e pronave në Pont, Kapadoki dhe në Armeni.



Makrina u ushtrua në asketizëm bashkë me nënën e saj. Ajo ishte për të gjithë mbrojtje, mësuese dhe model i virtytit. Emelia, kur u rritën fëmijët, e ktheu shtëpinë në manastir. Shërbyeset u bënë shoqe asketizmi dhe Makrina arriti ta bindte Vasilin, i cili u kthye nga Athina pasi mbaroi shkëlqyeshëm studimet atje, t’i përkushtohej jetës engjëllore. Pranë manastirit të grave, i cili shtohej dita-ditës, u formua edhe një komunitet burrash i drejtuar nga vëllai më i vogël i Makrinës, Petroja, episkopi i ardhshëm i Sevastisë.



Vëllai tjetër, Shën Nafkrati (8 qershor), u tërhoq në një vend të shkretë, në bregun tjetër të lumit Iris, ku më pas shkoi edhe shën Vasili, i cili i ndihmonte etërit më të vjetër me gjuetinë e tij. Të çliruara nga zinxhirët e botës, Makrina bashkë me vajzat e tjera jetonin një jetë engjëllore. Nuk kishte mes tyre zemërim, smirë, urrejtje, arrogancë apo diçka tjetër të ngjashme me to. Jetonin në vetëpërmbajtje, larg dëshirës për lavdi. E siguronin vetë jetesën. Makrina u sëmur nga një tumor në gji. Me gjithë përgjërimet e nënës së saj, ajo refuzoi të merrte mjekim nga mjeku, duke e gjykuar si jo të pëlqyeshme zbulimin e pjesës së trupit të saj. Gjithë natën e kalonte në lutje dhe e mjekonte plagën me baltën e përzier me lotët e saj.



Një mëngjes i kërkoi së ëmës t’i bënte kryqin mbi plagë dhe qelbi u zhduk menjëherë; mbeti vetëm një shenjë e plagës. Kishte arritur në një vetëpërmbajtje kaq të madhe sa, kur vdiq Nafkrati në një aksident në gjueti, ajo ishte mbështetje e fuqishme për nënën. Gjithashtu edhe kur vëllazërinë e goditën vdekje të njëpasnjëshme. Në kohën kur në Kapadoki ra zija e bukës, manastiri i tyre u bë strehë ngushëllimi për të gjithë popullin e zonës. Lutja e shën Makrinës siguronte rezerva të cilat i shpërndanin te nevojtarët.



Pak kohë pas vdekjes së shën Vasilit, shën Grigori i Nisës mori vesh për gjendjen shumë të rëndë shëndetësore të Makrinës dhe pas 9 vjet mungese, ai shkoi tek ajo. E gjeti të shtrirë në shtrat në ethe, megjithëse shpirti sodiste të mirat qiellore. Në çdo çast fliste për dashurinë e Dhëndrit të saj, Krishtit.

[Mary Naeem]

القديس زيناس الناموسي الرسول







Zenas زيناس اسم يوناني معناه هبة زفس.

رجل معروف بالناموسي لأنه كان منعكفًا علي دراسة الناموس وكان من رجال القانون وقد اختاره الرب من ضمن السبعين تلميذًا.

جاء إلي كريت هو وأبولس حيث بولس وتيطس ليعاوناهما في خدمتهما، وذكره معلمنا بولس قائلًا: "جهز زيناس الناموسي وأبلوس باجتهاد للسفر حتى لا يعوزهما شيء" (تي13:3).

وبعد خدمة ناجحة تنيح بسلام.

بركة صلواته فلتكن معنا آمين.

[Mary Naeem]

فَنَحْنُ سُفَرَاءُ الـمَسِيح

الأحد التاسع من زمن العنصرة
إِذًا فَنَحْنُ سُفَرَاءُ الـمَسِيح، وكَأَنَّ اللهَ نَفْسَهُ يَدْعُوكُم بِوَاسِطَتِنَا. فَنَسْأَلُكُم بِاسْمِ الـمَسِيح: تَصَالَحُوا مَعَ الله! إِنَّ الَّذي مَا عَرَفَ الـخَطِيئَة، جَعَلَهُ اللهُ خَطِيئَةً مِنْ أَجْلِنَا، لِنَصِيرَ نَحْنُ فِيهِ بِرَّ الله. وَبِمَا أَنَّنا مُعَاوِنُونَ لله، نُنَاشِدُكُم أَلاَّ يَكُونَ قَبُولُكُم لِنِعْمَةِ اللهِ بِغَيْرِ فَائِدَة؛ لأَنَّهُ يَقُول: “في وَقْتِ الرِّضَى اسْتَجَبْتُكَ، وفي يَوْمِ الـخَلاصِ أَعَنْتُكَ”. فَهَا هُوَ الآنَ وَقْتُ الرِّضَى، وهَا هُوَ الآنَ يَوْمُ الـخَلاص. فإِنَّنَا لا نَجْعَلُ لأَحَدٍ سَبَبَ زَلَّة، لِئَلاَّ يَلْحَقَ خِدْمَتَنَا أَيُّ لَوْم. بَلْ نُظْهِرُ أَنْفُسَنَا في كُلِّ شَيءٍ أَنَّنَا خُدَّامُ الله، بِثَبَاتِنا العَظِيمِ في الضِّيقَاتِ والشَّدَائِدِ والـمَشَقَّات، في الضَّرَبَات، والسُّجُون، والفِتَن، والتَّعَب، والسَّهَر، والصَّوْم، وبِالنَّزَاهَة، والـمَعْرِفَة، والأَنَاة، واللُّطْف، والرُّوحِ القُدُس، والـمَحَبَّةِ بِلا رِيَاء، في كَلِمَةِ الـحَقّ، وقُوَّةِ الله، بِسِلاحِ البِرِّ في اليَدَيْنِ اليُمْنَى واليُسْرَى، في الـمَجْدِ والـهَوَان، بالصِّيتِ الرَّدِيءِ والصِّيتِ الـحَسَن. نُحْسَبُ كَأَنَّنَا مُضِلُّونَ ونَحْنُ صَادِقُون! كأَنَّنَا مَجْهُولُونَ ونَحْنُ مَعْرُوفُون! كأَنَّنَا مَائِتُونَ وهَا نَحْنُ أَحْيَاء! كأَنَّنَا مُعَاقَبُونَ ونَحْنُ لا نَمُوت؛ كَأَنَّنَا مَحْزُونُونَ ونَحْنُ دَائِمًا فَرِحُون! كأَنَّنَا فُقَرَاءُ ونَحْنُ نُغْنِي الكَثِيرِين! كأَنَّنَا لا شَيءَ عِنْدَنَا، ونَحْنُ نَمْلِكُ كُلَّ شَيء!
قراءات النّهار: 2 قورنتوس 5: 20-21، 6: 1-10 / لوقا 4: 14-21
التأمّل:
حين نتأمّل في هذا النصّ، سندرك حتماً بأنّ الأمانة للمسيح ليست ظرفيّة بل هي كيانيّة أي عليها أن ترافقنا في كلّ الظروف والأوقات وليس فقط في أوان الصلاة أو السلام أو الهدوء.
لا شكّ بأنّ هذه الأمانة المطلقة تتطلّب مجهوداً كبيراً ودائماً ولكنّها تعبّر بكونها هكذا عن مدى محبّتنا للربّ واستعدادنا لتخطّي كلّ العوائق في سبيل أن نحيا في رضاه وأن نسلك وفق مشيئته!
سيقودنا هذا المسار حكماً إلى تجسيدٍ أفضل للصفة التي أطلقها علينا مار بولس في مطلع نصّ اليوم وهي “سُفَرَاءُ الـمَسِيح”، والمهمّة الناتجة عنها وهي “وكَأَنَّ اللهَ نَفْسَهُ يَدْعُوكُم بِوَاسِطَتِنَا”!

[Mary Naeem]

طُوبَى لِلْبَطْنِ الَّذي حَمَلَكَ، وَلِلثَّدْيَينِ اللَّذَينِ رَضِعْتَهُمَا

إنجيل القدّيس لوقا 11 / 27 – 32 فيمَا يَسوعُ يَتَكَلَّم بِهذَا، رَفَعَتِ ظ±مْرَأَةٌ مِنَ الجَمْعِ صَوْتَها، وَقَالَتْ لَهُ: «طُوبَى لِلْبَطْنِ الَّذي حَمَلَكَ، وَلِلثَّدْيَينِ اللَّذَينِ رَضِعْتَهُمَا».
أَمَّا يَسُوعُ فَقَال: «بَلِ ظ±لطُّوبَى لِلَّذينَ يَسْمَعُونَ كَلِمَةَ اللهِ وَيَحْفَظُونَها!».
وفيمَا كانَ الجُمُوعُ مُحْتَشِدِين، بَدَأَ يَسُوعُ يَقُول: «إِنَّ هذَا الجِيلَ جِيلٌ شِرِّير. إِنَّهُ يَطْلُبُ آيَة، وَلَنْ يُعْطَى آيَةً إِلاَّ آيَةَ يُونَان.
فكَمَا كَانَ يُونانُ آيَةً لأَهْلِ نِينَوى، كَذلِكَ سَيَكُونُ ظ±بْنُ الإِنْسَانِ لِهذَا ظ±لجِيل.
مَلِكَةُ الجَنُوبِ سَتَقُومُ في الدَّيْنُونَةِ مَعَ رِجَالِ هذا الجِيلِ وَتَدِينُهُم، لأَنَّها جَاءَتْ مِنْ أَقَاصِي الأَرْضِ لِتَسْمَعَ حِكْمَةَ سُلَيْمَان، وَهَا هُنَا أَعْظَمُ مِنْ سُلَيْمَان.
رِجَالُ نِينَوى سَيَقُومُونَ في الدَّيْنُونَةِ مَعَ هذا الجِيلِ وَيَدِينُونَهُ، لأَنَّهُم تَابُوا بِإِنْذَارِ يُونَان، وَهَا هُنَا أَعْظَمُ مِنْ يُونَان.
التأمل: «طُوبَى لِلْبَطْنِ الَّذي حَمَلَكَ، وَلِلثَّدْيَينِ اللَّذَينِ رَضِعْتَهُمَا».
عندما سمعت هذه المرأة كلام يسوع إندهشت وعبرت بطريقة عفوية عن إعجابها به وبوالدته إذ طوّبت من حملته وأرضعته.
ركزت هذه المرأة على الولادة البيولوجية. أما يسوع فقد أشار إلى الولادة الروحية وهي أهم وأصعب من الاولى..
تستطيع كل إمرأة أن تلد ما تشاء من الاطفال إذا كان لديها المؤهلات الجسدية المعروفة، ولكنها لا تستطيع أن تلدهم روحياً لو لم تكن مولودة هي من الروح. لقد حفظته في قلبها كما حفظته في أحشائها “وأما مريم فكانت تحفظ جميع هذا الكلام متفكرة به في قلبها”(لوقا 1 / 19)
إن “اقترابها كأُم لا يفيد مريم لو لم تكن قد حملته في قلبها بطريقة طوباويَّة، أكثر من حملها إيّاه في جسدها”(أغوسطينوس)
أعطانا يسوع إمكانية أن ننال الطوبى أيضاً مثل مريم «بَلِ ظ±لطُّوبَى لِلَّذينَ يَسْمَعُونَ كَلِمَةَ اللهِ وَيَحْفَظُونَها!». كلمة الله موجودة بيننا يمكننا الالتصاق والتأمل بها وتجسيدها في حياتنا سلوكاً وطريقة حياة، فتكون لنا الطوبى التي نالتها مريم، التي حملته وأرضعته، والرسل الذين عايشوه ولمسوه وسمعوه مباشرة..
ولأن يسوع فتح لنا المجال لنتحد به، فلا عذر لنا أننا في عصرٍ آخر، ويسوع بعيدٌ عنا أكثر من ألفي سنة، ولا نستطيع أن نلمسه بأيدينا أو نراه بأعيننا…
هو حاضر في الإنجيل، قريبٌ جداً، في متناول الجميع، قرب السرير، على المكتب، في السيارة، في الكنيسة، يمكن تحميله على الأجهزة الخليوية، يمكن حفظه والتماسه والتأمل به والعمل بإلهاماته بسهولة مطلقة، كما لو كنّا من معاصريه..
فطوبَى لك اليوم وغداً والى انقضاء الأيام، إن سَمِعْتَ كلمة الرب وحفظتها في قلبك وجعلتها حيّة في واقع حياتك….

[Mary Naeem]

الكتب التاريخيــــــــــــــة

1. كيف هرب جاسوسا يشوع من أريحا ؟
تدليا بحبل من منزل بجانب السور يش 2/15
2. متى أنقطع المن عن بني إسرائيل ؟
عندما وصلوا الى سهل أريحا يش 5/11 ، 12
3. كم مرة طاف بنو إسرائيل حول أريحا ؟
6 مرات ( 6 ستة أيام ) و7 مرات في اليوم السابع يش 6/4،4
4. كم كان عمر يشوع عندما مات ؟
( 110 ) سنوات يش 24/29
5. كم كان عدد القضاة فس سفر القضاة ؟
12 قاضٍ قض 3،4ِ،6،10،12،13
6. من هو الذي قتل إخوانه ال ( 69 ) في سفر القضاة ؟
( 69 ) هم أبناء جدعون والقاتل هو ابيملك أخوهم من أم أخرى
والسبعين هرب قض 9/5
7. كيف حرق شمشون زرع الفلسطينين ؟
قبض على 300 ثعلب وجعل الثعالب ذَنباً الى ذَنّب
وجعل بين كل ذنبين مشعل وأوقدها وألقى الثعالب في الحقول قض 15/4،5
8. ما كان أسم زوجة شمشون التي خانته ؟
دليلــة قض 16/4
9. أين كان سر قوة شمشون ؟
في شعــرة قض 16/17
10. كيف مات شمشون ؟
يدفع عمودي المعبد فسقط عليه وعلى أعدائه قض 16/28-30
11. ما اسم والدي صموئيل ؟
القانه وحنه 1 صم 1/1،2،20
12. ما معنى صموئيل ؟
معناها " الله يسمع " 1 صم 3/4،14

[Mary Naeem]

احفظ عينك

لئلا يمتلئ قلبك أشباحاً خفية




الأنبا موسى الأسود

[Mary Naeem]

أجعل رجاء برك يضى حياتى يامنقذى من كل شر آتى



الحياة ضيقة ٌ قاسية جافة ، شائكة مظلمة سوداء ، لولا الامل . ما اضيق العيش لولا الامل . كيف يمكن ان نعيش بدون امل . تظلم الدنيا ، يختفي كل بريق ، يضيع النور ويرحل الرجاء . ظلام . تنظر الى السماء سوداء قاتمة ، لا يوجد نجم ٌ واحد يلمع . ظلام . هل تستسلم لليأس ؟ هل ترتمي في قاع الهاوية ؟ هل تطلب الموت ؟ أم تبقى عينك مفتوحة وتنتظر نجما ً يلمع وشهبا ً يظهر ؟ .

في ظلمة نفسه ويأس قلبه أتى ايليا تحت رتمة وطلب الموت لنفسه . قال في لوعة ٍ وألم وفشل : " قَدْ كَفَى الآنَ يَا رَبُّ. خُذْ نَفْسِي لأَنِّي لَسْتُ خَيْرًا مِنْ آبَائِي . وَاضْطَجَعَ وَنَامَ تَحْتَ الرَّتَمَةِ " ( 1 ملوك 19 : 4 ، 5 ) نام نوما ً كالموت " وَإِذَا بِمَلاَكٍ قَدْ مَسَّهُ وَقَالَ: قُمْ وَكُلْ . " واعطاه طعاما ً ليأكل فأكل ورجع واضطجع ونام ثم عاد وأكل ومضى . وكان كلام الرب اليه يقول : " «مَا لَكَ ههُنَا يَا إِيلِيَّا؟» " ( 1 ملوك 19 : 13 ) قال : «قَدْ غِرْتُ غَيْرَةً لِلرَّبِّ .


تَرَكُوا عَهْدَكَ ، وَنَقَضُوا مَذَابِحَكَ ، وَقَتَلُوا أَنْبِيَاءَكَ بِالسَّيْفِ " وفي يأس ٍ قاتم مظلم أضاف : " فَبَقِيتُ أَنَا وَحْدِي ، وَهُمْ يَطْلُبُونَ نَفْسِي لِيَأْخُذُوهَا»." وأراه الله مجده واعاد له الأمل واعلن ان هناك سبعة آلاف رجل معاه . وظهر نجم ٌ في سمائه المظلمة ، عاد له الأمل ، ومسح ملكا ً جديدا ً ودعا اليشع ليتبعه .


ما اروع الصبر في انتظار الأمل . صبرً من يرى في وسط الظلام نجما ً يبرق وسط ظلام البلايا التي حلت بأيوب ، صبر أيوب ورأى بالايمان نجما ً يلمع وسط ظلام الغربة وابراهيم يسير تاركا ً أرضه وليس له ذرية بعده . صبر ابراهيم وآمن وانتظر بالأمل ذرية ً كرمل البحر وكنجوم السماء وسط ظلام البرية وموسى يقود الشعب وسط الصحراء القاحلة المميتة ، صبر موسى وآمن بوعود الله ورأى الامل في ارض تفيض لبنا ً وعسلا ً .

كل هؤلاء رأو ما لا يُرى . رأو في الظلام الذي في السماء نجما ً يلمع . نجم الامل ، نجم الرجاء ، نجم الثقة بالله ، ونجم الايمان بوعوده وعهوده . يقول بولس الرسول : " فَإِنَّنَا بِالرُّوحِ مِنَ الإِيمَانِ نَتَوَقَّعُ رَجَاءَ بِرّ. " (غلاطية 5: 5 ) رجاء بر ٍ يغذيه الروح وينميه الايمان وتغذيه الثقة بوعود الله . رجاء بر ٍ يملأ قلبك بالأمل ويكشف لعينيك النجم وسط الظلام .


رجاء بر ٍ يشق وسط الالم صبرا ً وتمسكا ً بالله كما فعل ايوب . رجاء بر يقود غربة ابراهيم ويحقق امله في ابن من صلبه . رجاء بر ٍ يسير امام موسى والشعب ويدخلهم ارض الموعد . رجاء بر ٍ لك يٌخرج من الظلمة نجما ً يضيء حياتك .

# القس يوساب عزت
كاهن كنيسة الأنبا بيشوي بالمنياالجديدة
أستاذ القانون الكنسي والكتاب المقدس بالكلية الاكليريكية والمعاهد الدينية

[Mary Naeem]

آبانا السماوى




غالباً ما اكون غير صبور ومحبط نظرا لاضطرارى للانتظار.

سامحنى يا رب لمحاولتى ان اسرع من جدولك


وافتراضى ان خطتى هى خطتك.


من فضلك اعطنى الحكمة لأعرف ما يجب ان افعل ،


واين يجب ان اذهب، ومتي يجب ان اتصرف.

في اسم يسوع اطلب الحكمة والصبر.

آمين.